Geplaatst door Lotje:
Ik zit nog even na te genieten, je wil het niet geloven maar ik heb een bijzondere en hartverwarmende ochtend gehad op het belastingkantoor… Haha, ik zie je denken; ???
Het zit zo, John en ik hadden al jaren een zwaard van Damocles boven ons hoofd hangen van de belastingdienst. Een claim van zorgkosten die we gedeclareerd hadden in het jaar dat we noodgedwongen 14 maanden apart hebben gewoond. De een in Muiden met Max, de ander in Zuid-Limburg met Jake en de weekenden samen. Nadat Jake maandenlang zwaar overspannen en agressief thuis had gezeten omdat er geen gepaste opvang in onze regio was, vonden we in Zuid-Limburg het Robertshuis die hem wel de juiste behandeling kon bieden. Je kunt je voorstellen dat onze reis- en verblijfskosten de pan uitrezen dat jaar. Kosten die onze accountant Fred keurig gedeclareerd heeft, maar waar de heren van de fiscus niet zo vrolijk van werden. Na jaren van gesoebat; bellen, briefen, mails…kreeg Fred de heren van de belastingdienst maar niet overtuigd van de ernst van onze situatie. Hij zag nog maar een oplossing; confronteren!
En zo zaten John en ik vanochtend met Jake in de auto op weg naar de belastingdienst in Maastricht. Jake was onrustig, heel onrustig. Deze keer, en waarschijnlijk voor de allereerste keer in ons leven, vonden we dat niet erg… In de grote hal troffen we Fred die ons opwachtte, helemaal vanuit de bollenstreek gereden de schat! Waarschijnlijk dacht Jake bij de aanblik van de wachtruimte met tientallen ‘minder blije’ mensen dat hij weer in een ziekenhuis was beland en zette vol overgave zijn vuvuzela op. De dame van de receptie die toch wel wat stress gewend is (want wie gaat er nou voor zijn lol naar de belastingdienst?) probeerde ons te helpen maar kreeg spontaan een zenuwtrek in haar gezicht van Jake. De eerste indruk hadden we al gemaakt!
Een vriendelijke man met een open blik kwam ons ophalen, dat komt wel goed, dacht ik nog. Helaas wachtte in het kantoor zijn baas, met een iets minder vriendelijke blik… Jake deed goed zijn best en knalde het ene na het andere geluid eruit en gooide er nog een paar flinke dwangbewegingen tegenaan. Ik vertelde mijn verhaal van dat jaar, een jaar van hoop na wanhoop, van kansen en dromen na een nachtmerrie, van doen en voelen en minder denken. Een overbruggingsjaar over een wankele hangbrug op weg naar een betere toekomst voor ons kind. Er werd aandachtig geluisterd, nu was het hun beurt. “Helaas praten wij in een andere taal, de taal van de wet” sprak de baas mij streng toe. De strijd was begonnen, als bij een tenniswedstrijd keek ik van Fred naar de baas naar Fred en snapte geen snars van deze taal… De baas en de vriendelijke meneer gingen even de gang op voor overleg, Fred gaf me een bemoedigende knipoog. “We maken een uitzondering en strijken met ons hand over ons hart” was hun verlossende antwoord. Ingetogen liepen we het gebouw uit, eenmaal buiten hebben we een rondedansje van geluk en opluchting gemaakt, de dame van de receptie heeft ons ongetwijfeld gezien…
In de auto vroeg ik aan Fred waarom ze uiteindelijk van gedachte zijn veranderd. “Emotie” zei hij
“De enige taal die alle mensen met elkaar verbindt is de taal van de emotie”. Mooie woorden en dat van een accountant 😉
Recente reacties